Produkcji ZSRR. Wyprodukowany w maju 1971 roku. Był na wyposażeniu powietrznych pokładowych środków łączności radiowej. Służył do nadawania prostych tekstów cyfrowych zawierających zaszyfrowaną wiadomość. Nadawanie z pomocą modułu mogło odbywać się trzema metodami: ręcznie za pomocą klucza telegraficznego znakami alfabetu Morse’a, za pomocą tzw. matrycy i z pomocą taśmy perforowanej.
Nadawanie ręcznie za pomocą klucza telegraficznego znakami alfabetu Morse’a wymagało wysokich umiejętności. Nadający nadawał tekst 5 znakowymi grupami. Wysokiej klasy specjalista mógł nadawać z szybkością 24 grup na minutę.
Nadawanie za pomocą tzw. matrycy odbywało się poprzez przesuwanie elementu metalowego połączonego z modułem w szparach tzw. grzebienia. Dno tych szpar stanowiła laminowana płytka. Metalowy laminat w szparach poprzerywany był izolacyjnymi przerwami. Przesuwając metalowy element przerywało się obwód elektryczny w określony sposób, charakterystyczny dla alfabetu Morse’a. Każda szpara „grzebienia” odpowiadała innej cyfrze alfabetu Morse’a. Z pomocą tego sposobu nadawać mógł każdy, nawet nie znając alfabetu Morse’a.
Nadawanie z pomocą taśmy perforowanej odbywało się po włożeniu do wnętrza modułu uprzednio przygotowanej taśmy perforowanej (patrz: Pokładowy moduł perforujący). Kręcąc korbką przesuwało się taśmę perforowaną. Wewnątrz następowało zwieranie obwodu elektrycznego z chwilą, gdy elementy przewodzące natrafiały na otwór w taśmie. Z pomocą tego sposobu nadawać mógł każdy, nawet nie znając alfabetu Morse’a.
Moduł był podłączony do pokładowego, radiowego środka łączności.